Pustka mnie zabija

Przeszłość zabrała mi skarby 
a weź je sobie!
Dziś nie mam prawie nic 
poza wiosną marzeń 
i jesienią przykrych zdarzeń. 
Jestem jak tułacz 
rozbite szkło 
martwe, obumarłe morze 
nad którym nawet mewy 
nie chcą latać. 

Przeszłość zabrała mi skarby 
no i co z tego?
Dziś nie mam prawie nic 
wmawiam sobie 
że dobrze mi z tym 
bo nie wiem już 
w co mógłbym jeszcze 
uwierzyć
co jeszcze stracić 
a co mógłbym zyskać.

Nie trzema mi szklanych 
ni kryształowych kul 
nie trzeba mi wróżbitów 
ani złotych koron
zniosę wszystko, co tylko się da 
lecz nie zniosę tego 
że ciebie wciąż nie ma 
i nie ma
ta pustka, ta pustka; 
ona mnie zabija. 

Michał Szewczyk (C)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Uczę się życia na pamięć

Doraźnie

Od dawna