Świat mojej poezji

Świat mi się wali, kawałek po kawałku zbieram szczątki siebie, z zakurzonej ziemi idę dalej, stąpając w miejscu szukam światła, ukrytego w mroku codzienności skrytego między wierszami odosobnionego od świata nie widzę go, to jeszcze nie ten czas chciałbym, aby zajaśniał jak zorza choć raz, jeszcze kiedyś. Michał Szewczyk (C)

Mróz za oknem przeszywa ciało przenika mnie do szpiku kości w płucach czuję duszący chłód ten sam, gdy myślę czasem o tobie. Rozdzieliły nas mrozy odebrały nadzieję na kolejne, choćby jeszcze jedno spotkanie. Drzewa i drogi uginają się pod ciężarem śniegowej masy my, oddaleni od siebie uginamy się pod naporem żalu i tęsknoty.    Michał Szewczyk (C)

Już od dawna chciałbym być kimś dla kogoś ale nie wiem kim i dla kogo. Może pomożesz mi to zmienić zapalić o jedno światło więcej we mnie wciąż jakaś ciemność jakiś mrok. Michał Szewczyk (C)  

Tęsknię, choć o tym nie mówię bo nie mam się czym pochwalić przeszłość wkrada się do teraźniejszości zatracam się w niej, a ona we mnie próbuję żyć od nowa, na nowo pozostawiam rozdziały niedomknięte na starcie tracę już to, czego jeszcze nie mam. Jestem silny choć tak często słaby chcę walczyć choć nie do końca potrafię niszczę to, co kocham i kocham to, co niszczę gubię się ciągle upadam przegrywam rozpadam się... na cud lub śmierć tylko czekam...   Michał Szewczyk (C)     

Bólem jestem,  i w ból się obrócę.    michał szewczyk (C)  

Kiedy cierpisz, nie zawsze rozumiesz twoje cierpienie jest tajemnicą mroczna udręka nic więcej i każda noc pełna towarzyszy chciałbyś w nich widzieć twarze aniołów nie widzisz ich chcesz powstać z popiołów.    Michał Szewczyk (C)    

Chcę uciec, choć nie mam siły biec chcę uciec, jak najdalej tam, gdzie człowiek, sam dla siebie jest w stanie, pozostać człowiekiem. Chcę uciec od fałszu i obłudy dziś przyszedł czas na zmiany chcę uciec od kłamstw i niedomówień biec chcę, może na oślep.    (C) Michał Szewczyk